ರಾತ್ರಿಯಂದು ನ್ನಿನ್ನೊಡನೆ ನನ್ನೀ ಸಂಭಾಷಣೆ...

ನಿನ್ನೆಯ ನೆನೆದೆನು ನಾನು,
ಹೇಳಲಿಚ್ಛಿಸಿದೆ ನಿನಗೆ,
ಹೇಳಲಾಗದೇನೋ ನಾ ತಿಳಿಯೆನು,
ಆದರೆ ಆ ಭಾವನೆಗಳ
ಬಿಚ್ಚಿಡದೆ ಇರೆನು.

ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಹೇಳಿದ್ದೆ ನೀ
ಪ್ರೀತಿಬೇಡವೆಂದು,
ಕೇಳಿ ಏರಿತ್ತು ಕೋಪ
ಆ ಹಿಮಾಲಯವನು.
ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವೆನೆಂಬ
ಭಯದಲಿ ಕೋಪವು ಹೆಚ್ಚಿತ್ತು.
ನೋವಾಯಿತೆ ಆ ಭಾವದಲಿ
ನಾ ಹೋಡೆದಿದ್ದು?
ಕ್ಷಮಿಸು ತಡೆಯಲಾಗಿರಲಿಲ್ಲ
ನನ್ನ ಮುನಿಸು!

ಪ್ರೀತಿಯಲಿ ಹುಚ್ಚಿಯಾಗಿರುವೆ
ನಿನ್ನಿಂದ ಕ್ಷಣದ ಅಗಲಿಕೆಯೂ
ನಾ ಬಯಸೆನು.
ಏಕಾಂಗಿಯಾದರೆ ನಾನು
ನೋಡು ಹೇಳುತಿರುವೆನು
ಬಿಟ್ಟೋಗುವೆ ಎಲ್ಲವನು
ಆದರೆ ಪ್ರೀತಿಸುವೆ
ಸಾವಲ್ಲು ನಿನ್ನನು.
ಹೀಗೆಂದು ಅತ್ತಿದ್ದೆ ನಿನ್ನೆ.
ಹಸಿಯಾರಿತೇನು? ನಿನ್ನ
ಎದೆಮೇಲಿನ ನನ್ನ
ಆ ಬಾಷ್ಪಾಂಜಲಿಯ ಹನಿ?

ಅಷ್ಟು ಬೈದರೂ, ಹೊಡೆದರು,
ಮುನಿಸಿಕೊಂಡರೂ,
ಮಗುವಂತೆ ಕಂಡೆ ನನ್ನನು.
ಇದರಿಂದ ಆದೆ ನಾ
ಶಾಂತಿ ಚಿತ್ತಳು.
ಆಗ ಕೆನ್ನೆಗೆ, ಗಲ್ಲಕ್ಕೆ,
ಕಣ್ಣಿಗಿಟ್ಟ ಮುತ್ತುಗಳು
ಸಾಕಾದವೇನು?
ಮತ್ತೆ ಬಂದು ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ
ಕೊಡಲೇನು?

ನಿನ್ನೊಲವು, ನಿನ್ನ ಅನಿವಾರ್ಯತೆಯ
ದೂರವ ನೆನೆದು
ಅತ್ತಿದ್ದೆ ನಾನು, ದುಃಖಿಸಿದ್ದೆ ನಾನು,
ಆ ಕ್ಷಣ ನಿನ್ನ ನಾ ತಬ್ಬಿದ್ದಾಗ
ಏನೋ ಹೇಳಿ ಸಂತೈಸಿದಲ್ಲ,
ಅದೇನು? ಪುನಃ ಹೇಳು..
ಮತ್ತೆ ದುಃಖದಿ ಇರುವೆನು ನಾನು...!!!!